عشق پانزده سانتی
همه ی مردها دروغگو- بی ثبات- دغل- وراج- دو رو - متکبر- بزدل- نفرت انگیز و شهوت پرست هستند. تمام زنها ریاکار- مکار- خودپسند - کنجکاو و فاسدند. دنیا چاه فاضلابی است بی انتها که موجودات عجیب الخلقه ای در آن می خزند و به کوه هایی از لجن برمیخورند. اما در دنیا چیزی مقدس و باشکوه نیز وجود دارد: پیوند دو موجودِ اینچنین ناقص و وحشتناک. در عشق اغلب اشتباه میکنیم.اغلب احساسات ما جریحه دار میشود و احساس بدبختی میکنیم. اما عشق میورزیم و هنگامی که در آستانه ی مرگیم به عقب برمیگردیم و به خود میگوییم: خیلی رنج کشیده ام.گاهی به بیراهه رفته ام.اما عشق ورزیده ام. پس من زندگی کرده ام.من یک موجود تصنعیِ ساخته و پرداخته ی غرور و کسالت نیستم. زیرا که عاشق بوده ام.
                                                                                                                               آلفرد موسه
برچسب‌ها:
4 Responses
  1. پادرا Says:

    با یک همچین فرض غلطی نتیجه بهتر از این هم نمیشه

    همه مردها و همه زنها ؟ همه ؟

    شاید در عشق رنج کشیده باشیم ولی لذتش بیشتر از رنج بوده ... نظر شخصی ام اینه که در وادی عشق به من خیلی خوش گذشته بقیه رو نمیدونم


  2. Unknown Says:

    این یه شعر بود. باید مفهومشو بگیری نه اینکه به کلمات مقید باشی و بهشون گیر بدی.
    راستی تو شعرای حافظو همینطوری میخونی؟


  3. tabaloogaa Says:

    این یه شعر بود.باید مفهومشو بگیری نه اینکه به کلمات مقید شی و بهشون گیربدی.
    راستی تو شعرای حافظو همینطوری میخونی؟


  4. پادرا Says:

    شعر ؟
    پس ترجمه اش خوب نیست چون نه ظرافت شعری داره و نه عمق ! احساس من این بود که بیان یه نظریه غرغرو ه از وضعیت تاریک انسان ضعیف

    شعر حافظ که همه اش نابخردی و بی عقلیه !! فقط چون مثل خیلی ها که دوستش دارند زیبا دروغ میگه و حرفهای بیخودش رو لطیف بیان میکنه قابل خوندن و لذت بردنه !


ارسال یک نظر